Absolwent Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Matematyczno-Przyrodniczych na Uniwersytecie Warszawskim, w roku 2007 obronił pracę doktorską na Wydziale Chemii UW. W latach 2007-2011 odbywał staże podoktorskie w Wielkiej Brytanii na uniwersytetach w Durham i Nottingham. Na UMK pracuje od roku 2011 jako adiunkt, od roku 2017 jako profesor nadzwyczajny. Był kierownikiem kilku grantów Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Ministerstwa Nauki oraz Narodowego Centrum Nauki, laureatem Stypendium dla Wybitnych Młodych Naukowców. Jest współautorem ok. 40 publikacji naukowych (cytowanych już prawie 1000 razy), w tym, w najbardziej prestiżowych periodykach fizycznych i chemicznych, takich jak Nature Chemistry, Nature Physics czy Physical Review Letters. Ma syna Szymona (11 lat) i córki – bliźniaczki Anię i Martę (8 lat).
Teoria wspomaga doświadczenie
Chemia kwantowa, którą się zajmuję, w ostatnich kilkunastu latach doświadczyła gwałtownego wzrostu aplikacyjnego spowodowanego rozwojem mocy obliczeniowej komputerów. Jest to dziedzina wybitnie interdyscyplinarna, z wieloma zastosowaniami w bardzo wydawałoby się różnych obszarach, takich jak biologia molekularna, projektowanie leków i nowych materiałów, astrochemia czy fizyka ultrazimna. W chemii kwantowej zajmuję się teoretycznym badaniem mechanizmów oddziaływania molekuł, tworzeniem nowych metod opisu tych oddziaływań oraz zderzeniami cząsteczek, które powadzą do reakcji chemicznych.
W ostatnich latach zająłem się teoretycznym opisem fizyki ultrazimnych molekuł. Takie molekuły mogą w przyszłości stanowić jeden z najważniejszych składników symulatorów kwantowych lub mogą służyć do badania granic poznania w fizyce wyznaczonych przez Model Standardowy. W Toruniu na WFAiIS prowadzone są od wielu lat bardzo zaawansowane badania doświadczalne takich układów. Ja zaś metodami chemii kwantowej wspieram doświadczalników od strony teoretycznej, pomagając w interpretacji otrzymanych przez nich wyników. Jednym z najciekawszych wyników, jakie do tej pory uzyskałem, był opis oddziaływania wzbudzonego atomu helu (He) z molekułą wodoru (H2). Opis ten wykorzystano w doświadczeniach prowadzonych w Instytucie Weizmanna w Izraelu, w których badano reakcje chemiczne pomiędzy zderzającymi się atomami. Dzięki moim przewidywaniom teoretycznym można było zrozumieć, dlaczego przy pewnych energiach zderzeń następuje gwałtowny wzrost ich reaktywności.
Na WFAiIS w Instytucie Fizyki znalazłem idealne środowisko do prowadzenia swoich badań i dalszego rozwoju. Toruń jest ośrodkiem (jednym z najlepszych w kraju), w którym chemia teoretyczna, fizyka kwantowa, atomowa i molekularna bezpośrednio oddziałują z naukami doświadczalnymi: spektroskopią, ultrazimną fizyką czy astrochemią. A – co najważniejsze – codzienne rozmowy z młodymi, świetnymi naukowcami, bardzo aktywnymi w swoich dziedzinach są inspiracją do nowych pomysłów, podejmowania nowych wyzwań, które już teraz owocują ważnymi odkryciami.
Żródło: 